Μπρος γκρεμός και πίσω… τράπεζες.

πηγή: Ελευθεροτυπία

Θα σας διηγηθώ μια ιστορία. Πρόσφατα διεγνώσθη σ’ έναν φίλο του πατέρα μου ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής, πράγμα πολύ σοβαρό καθώς κινδυνεύει να σπάσει μια αρτηρία μέσα στο σώμα του και να βρει σχεδόν ακαριαίο θάνατο. Ευτυχώς το πρόλαβε σχετικά εγκαίρως, οπότε όλα καλά μέχρις εδώ. Κατέβηκε λοιπόν ο άνθρωπος κακήν κακώς στην πρωτεύουσα με τους «καλούς γιατρούς» προκειμένου να εξετάσει την βέλτιστη δυνατή λύση στο πρόβλημά του. Το πόσα πέρα δώθε γυρόφερε σε γιατρούς όπου ο καθένας του έλεγε άλλα αντί άλλων είναι φρικαλέο μεν, αλλά δευτερεύουσας σημασίας στην προκειμένη περίπτωση. Με τα πολλά κατέληξε ο άνθρωπος στην πιο αιτιολογημένη επιστημονικά αντιμετώπιση, η οποία εν πολλοίς κοστολογείται σε 30.000 ευρώ περίπου, εξ αιτίας ενός ειδικού υλικού που καλό θα ήταν να χρησιμοποιηθεί.

Δεν μπορώ να πω πως ξέρω όλες τις λεπτομέρειες, αλλά από αυτό που κατάλαβα, μέρος μόνο του κόστους της θεραπείας θα καλύψει το ασφαλιστικό ταμείο στο οποίο ανήκει. Κι επειδή τα οικονομικά του δεν είναι καθόλου καλά εξ αιτίας και της κρίσης, ο 60χρονος οικογενειακός φίλος θα πρέπει να δανειστεί. Κι εδώ είναι που σου σηκώνεται η τρίχα και μόνο στην σκέψη ότι πρέπει να ανοίξεις παρτίδες με τις τράπεζες και να πέσεις στα νύχια τους. Διότι είναι κοινή αντίληψη όλων το πόσα σπίτια έχουν βγει σε πλειστηριασμούς για χρέη ελαχίστων χιλιάδων ευρώ, που μπορεί να προκύψουν από την οποιαδήποτε έκτακτη ανθρώπινη ανάγκη, άσχετα αν και τα ΜΜΕ ακόμα δίνουν σποραδικά και μόνο μια εικόνα τις κατάστασης (οι διαφημιστικοί τζίροι των τραπεζών είναι πολύ επιβλητικό μέγεθος…). Αναρωτιόμουν πως θα μπορεί να αποπληρώσει ένα χρέος τέτοιου μεγέθους ένας 60χρονος άνθρωπος, γονατισμένος από την κρίση και τις δυσκολίες της καθημερινότητας και που προφανέστατα θα πρέπει να ελαττώσει την ένταση εργασίας του μετά την τρέχουσα περιπέτεια, δεδομένης και της ηλικίας του.

Σκεφτόμουν λοιπόν, λίγο κυνικά και μακάβρια η αλήθεια είναι, πως είτε δεν επιλέξει την βέλτιστη λύση, είτε την επιλέξει αλλά καταχρεωθεί στις τράπεζες, η συνέχεια δεν θα είναι και πολύ καλή. Διότι στην μεν πρώτη περίπτωση κινδυνεύει άμεσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να ξαναδημιουργηθεί το πρόβλημα, στην δε άλλη περίπτωση, νομίζω ότι τον οποιονδήποτε θα μπορούσε να τον κάνει καρδιακό η σκέψη και μόνον ότι χρωστάει 30.000 ευρώ στην τράπεζα στις μέρες μας, πόσο μάλλον δε να είσαι ήδη ταλαιπωρημένος και σε αντικειμενική επαγγελματική δυσπραγία. Ειδικά ας πούμε όταν σηκώνεις το τηλέφωνο και ακούς τις θρασύτατες εκείνες φωνές των απρόσωπων υπαλλήλων των σκιωδών εταιρειών είσπραξης για τις οποίες τόσος λόγος είχε γίνει στο παρελθόν αλλά εκείνες συνεχίζουν απτόητες…

Οι τράπεζες είναι ο πιο εύρωστος οικονομικά τομέας της ελληνικής οικονομίας. Ακριβώς επειδή είναι επαγγελματίες του χρήματος ούτως ή άλλως, αλλά ακόμα κυριότερα, στην ελληνική εκδοχή, επειδή κανείς δεν λέει κουβέντα. Καθότι γενναίοι χρηματοδότες και εργοδότες (για τους πολιτικούς και το κράτος αντίστοιχα) αλλά επίσης και οι καλύτεροι και πιο αξιόπιστοι πελάτες… και ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, βασικότατη αρχή από ενάρξεως του εμπορίου. Πως να δυσαρεστήσεις των αιμοδότη σου που έτσι και τσαντιστεί ή θιχθεί και σηκωθεί και φύγει θα σου ανοίξει μια τρύπα στα περίφημα budget μαύρη κι άραχνη, όπως το κλίμα της εποχής;

Ειδικά τα ΜΜΕ ψοφάνε για τραπεζική διαφήμιση. Δείτε τις βασικότερες εφημερίδες πόσες καταχωρίσεις έχουν ημερησίως ακόμα και στα πρωτοσέλιδα ή ανοίξτε την τηλεόραση ειδικά την prime zone κάπου λίγο πριν και λίγο μετά το δελτίο ειδήσεων και τους μεγάλους αγώνες… αριθμοί, νούμερα και επιτόκια βομβαρδίζουν μάτια και αυτιά με ρυθμό καταιγιστικό, ανεπανάληπτο μέχρι τώρα. Μόνον τυχαίο δεν είναι, κι έτσι ακόμα και τα ΜΜΕ σε γενικές γραμμές χρυσώνουν το χάπι που εξασφαλίζει τους παχυλούς μισθούς των στελεχών και λοιπών λιμοκοντόρων που βρίσκονται πέριξ κάθε κέντρου εξουσίας. Περιμένω την εκπομπή του Πρετεντέρη το βράδυ που από καθαρά σαδομαζοχιστικό βίτσιο παρακολουθώ ενίοτε και αναρωτιέμαι ποιο είναι το κασέ του. Και αφού βεβαιώνω τον εαυτό μου ότι δεν μπορεί να είναι κάτι λιγότερο από πολλές, πάρα πολλές χιλιάδες ευρώ, αναρωτιέμαι εν συνεχεία ποιο θα ήταν εάν του έκοβες τις διαφημίσεις από αυτοκίνητα, τράπεζες και ποτά… Σημαντικά μικρότερο, οπότε ούτε ο Πρετεντέρης (τυχαίο το παράδειγμα…) ούτε ο οποιοσδήποτε άλλος θα ήθελε να τους εναντιωθεί, να τους θίξει. Ακόμα περισσότερο δεν θα ήθελε να τους ακουμπήσει και να τους ενοχλήσει το οποιοδήποτε μέσο, αφού κατά μείζονα λόγο και αυτό στο κάτω κάτω της γραφής επιχείρηση είναι, λεφτά πρέπει να βγάλει για να μπορέσει να συντηρηθεί. Οπότε, ομερτά.

Έτσι λοιπόν, οι απρόσωποι, ανθρωποφαγικοί μηχανισμοί των τραπεζών θα συνεχίσουν να κερδοφορούν ακατάσχετα, επιβεβαιώνοντας την ρήση πως το χρήμα γεννά χρήμα, έτσι απλά και αποστεγνωμένα από οποιονδήποτε περιττό συναισθηματισμό. Κι αναρωτιέμαι απλά πως γίνεται  οι τράπεζες να αυξάνουν τα κέρδη τους με πολυπολλαπλάσιους ρυθμούς και ποσοστά σε σχέση με την ανάπτυξη του συνόλου της οικονομίας. Διότι αν το σύνολο της οικονομίας δεν μεγαλώνει παρά με πολύ αργούς ρυθμούς, μάλλον από κάπου αλλού πηγάζουν τα κέρδη τους. Και μάλλον δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην καταλαβαίνει από που. Αυτό καταλαβαίνει και ο φίλος του πατέρα μου και των ζώνουν τα (κουστουμαρισμένα) φίδια.