Πορεία 15/12/2010 (Ο ξυλοδαρμός Χατζηδάκη)

Ο δημοσιογραφικός κλάδος για ακόμα μια φορά δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Αναμενόμενο εν πολλοίς με τον κ. Σόμπολο στην προεδρία του, αλλά και πάλι θλιβερό. Έχω πει και στο παρελθόν πως πιστεύω ότι η δύναμη κάποιων επαγγελμάτων βρίσκεται ακριβώς στην άσκηση τους. όπως σήμερα, που μπορεί να υπήρχε γενική απεργία αλλά οι συγκοινωνίες λειτούργησαν, ξεπερνώντας ύποπτες συνήθειες του παρελθόντος και βοηθώντας τον κόσμο να συμμετάσχει στην πορεία της απεργίας. Έτσι και οι δημοσιογράφοι θα είχαν πολλά περισσότερα να προσφέρουν εάν σήμερα παρουσίαζαν τα γεγονότα διεξοδικά και προκαλώντας ίσως και μια συζήτηση γύρω από τα θέματα της απεργίας και λοιπά. Αυτά όμως γίνονται στην «Άγρια Δύση», όχι στην πολιτισμικά και πολιτικά υπανάπτυκτη Ελλάδα. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι ξένοι οργανισμοί media που διοχετεύουν ειδήσεις, όπως το Associated Press στο οποίο και ανήκει το πιο πάνω βίντεο.

Έτσι, ξαφνιάστηκα όταν λίγο πριν κλείσω τον υπολογιστή για να πέσω για ύπνο, κάνοντας μια τελευταία περιπλάνηση στον Ιστό, ανακάλυψα ότι σήμερα, πέραν των όποιων επεισοδίων (τη διάσταση των οποίων δεν έχω αντιληφθεί ακριβώς καθώς οι επαγγελματίες της ενημέρωσης επέλεξαν μια τέτοια μέρα για να απεργήσουν) σημειώθηκαν στην πορεία, έπεσε θύμα ξυλοδαρμού ο Κωστής Χατζηδάκης, καθώς προσπάθησε να διασχίσει την Πανεπιστημίου ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η πορεία. Η εικόνα μπορεί να σοκάρει τον πολιτικό κόσμο, αλλά αντικατοπτρίζει όμως με τον σαφέστερο δυνατό τρόπο την οργή που συσσωρεύεται στην κοινωνία εναντίον τους, τόσο για τη διαφθορά τους, όσο και για την αναποτελεσματικότητά τους να παράξουν πολιτική. Και αξίζει να αναλογιστεί κανείς ότι ο Χατζηδάκης δεν είναι δα και κανείς που έχει προκαλέσει μεγάλες αντιπάθειες στην κοινή γνώμη, μπορεί να φανταστεί τι έπεται. Πριν λίγο καιρό παρόμοιο περιστατικό είχε σημειωθεί και με τον Απόστολο Κακλαμάνη, πολιτικό που επίσης δεν έχει προκαλέσει (όχι όσο θυμάμαι τουλάχιστον).

Μπορεί λοιπόν να φανταστεί κανείς πόση είναι η οργή που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στο κοινωνικό σύνολο και ποιο το μέλλον της πολιτικής και του πολιτικού κόσμου στην Ελλάδα. Όσο μάλιστα η κυβέρνηση δεν παίρνει εκείνα τα μέτρα που θα αυξήσουν τα έσοδά της (μέσω της πάταξης της φοροδιαφυγής και της μείωσης της διαφθοράς στο δημόσιο τομέα), αλλά επιλέγει την οδό των πρόσθετων και αψυχολόγητων περικοπών προκειμένου να κλείσει τις τρύπες, τόσο η οργή αυτή θα αυξάνεται. Είτε λόγω ανικανότητας, είτε λόγω σκοπιμότητας, τα δημόσια έσοδα μένουν πίσω και η τρύπα στους υπολογισμούς έχει ως συνέπεια πρόσθετες περικοπές και περεταίρω οργανική συρρίκνωση του δημοσίου τομέα και του κοινωνικού κράτους (που δεν είναι καθόλου βέβαιο πως αυτό είναι το πρόβλημα και όχι η γενικευμένη διαφθορά). Η τελευταία δε επίθεση στον τομέα των εργασιακών σχέσεων ίσως να είναι και αυτό που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Το μόνο βέβαιο είναι πως ο φετινός χειμώνας θα είναι πολιτικά θερμότατος, σε αγαστή συνεργασία με τον περίεργο, άρρωστο καιρό. Χαριτωμένη σύμπτωση, αν μη τι άλλο…

φωτογραφίες: http://www.telegraph.co.uk/news/picturegalleries/worldnews/8203673/Greece-general-strike-protesters-throw-petrol-bombs-at-police-in-Athens.html

 

Πολλές περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες σχετικά με τα αρκετά (τελικά) επεισόδια που σημειώθηκαν έχουν δημοσιευθεί και στις παρακάτω σελίδες. Εκεί βρίσκονται και φωτογραφίες που καθώς ισχυρίζονται οι δημοσιεύοντες είναι από αστυνομικούς της ασφάλειας που με μάσκες και κουκούλες κι αυτοί έκαναν το «καθήκον» τους. Ενδιαφέρον έχει να δούμε και καμιά επίσημη ανακοίνωση…

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1238191

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1237891

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1237967

 

Advertisements

Ο εκφυλισμός μιας απεργίας (συνδικαλιστικά άλλοθι)

Ημέρα απεργίας σήμερα. Απεργίας και διαμαρτυρίας για τα μέτρα στον εργασιακό και ασφαλιστικό τομέα που γυρνούν τα εργατικά κεκτημένα πολλές δεκαετίες πίσω. Λογικό είναι να περιμένει κανείς αντιδράσεις από τους συνδικαλιστές, από τους πολίτες, ανεξαρτήτως πολιτικών αποχρώσεων. Όλα καλά μέχρις εδώ. Έλα όμως που τελευταία στις πορείες και τις λοιπές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας συμμετέχει όλο και λιγότερος κόσμος. Στην ακριβώς προηγούμενη απεργία των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ πριν δύο εβδομάδες, η συμμετοχή ήταν απογοητευτική, καθώς ήταν δεν ήταν 20 χιλιάδες άτομα οι διαδηλώνοντες, σε μια πόλη μάλιστα όπου ζουν πάνω από 4 εκατομμύρια άνθρωποι. Αν το πάρει κανείς σαν ποσοστό και δει το νούμερο είναι αποκαρδιωτικό αυτό το φαινόμενο. Λες και ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ή δεν έχει τη διάθεση να διεκδικήσει τα κεκτημένα του. Σίγουρα ο καθένας κουβαλάει ενοχικά σύνδρομα από την ανοχή του σε όλο αυτό το πάρτι αναρχίας που επικρατεί στο δημόσιο βίο, αλλά όπως και να έχει, όταν θίγεται κανείς προσωπικά πλέον, περιμένεις μια κάποια μεγαλύτερη μαχητικότητα.

Έπιασα λοιπόν τον εαυτό μου να αναρωτιέται χθες αν θα απεργήσω ή όχι αυτή τη φορά. Οι δουλειές που εκκρεμούν μέσα στο κατακαλόκαιρο και με τις άδειες να τρέχουν είναι τρομακτικά πολλές, οπότε το σκέφτεσαι… Ειδικά όταν η απεργία κανονίζεται από τη μια εβδομάδα για την άλλη και μπορεί να έχεις κάνει εκατοντάδες συνεννοήσεις, να έχεις κλείσει δεκάδες ραντεβού και πάει λέγοντας. Έπειτα, μ’ αυτά και μ’ αυτά, τον προηγούμενο μήνα υπήρχαν 100 ευρώ λιγότερα στο λογαριασμό της μισθοδοσίας μου, κοινόχρηστα και ρεύμα δηλαδή, σε εποχές που το οικονομικό σφίξιμο είναι δεδομένο έτσι κι αλλιώς. Αν δεν παίρνεις και κανέναν σοβαρό μισθό, το σκέφτεσαι το χαμένο μεροκάματο πολύ σοβαρά. Είναι αρκετά τα χαμένα λεφτά για να περάσεις μια μέρα στημένος με τις ώρες στον ήλιο προκειμένου να κάνεις έναν υγιεινό περίπατο από την Πατησίων μέχρι το Σύνταγμα και μετά σπίτι και πάλι.

Θύμωσα που έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται έτσι, σιχαίνομαι να μην μπορώ να υπερβώ τον εαυτό μου όταν πρόκειται για το κοινό καλό, και βάλθηκα να υπολογίζω τις οικονομικές υποχρεώσεις του μήνα προκειμένου να εξακριβώσω μέχρι σεντ, εάν με παίρνει να απεργήσω ή όχι. Και αφού διπλοτσέκαρα τα πάντα, κατέληξα στο ασφαλές συμπέρασμα ότι έχω το οικονομικό περιθώριο να ακολουθήσω τις συνδικαλιστικές ενώσεις στην επικείμενη απεργία. Έπειτα έκατσα στον υπολογιστή ώστε να δω ποια Μέσα Μαζικής Μεταφοράς  δουλεύουν και ποιες ώρες για να δω πως θα κατέβω στο κέντρο. Το αποτέλεσμα στην αρχή με εξέπληξε και εν συνεχεία με εξόργισε: κανένα μέσο δεν δουλεύει, συμμετέχοντας πανηγυρικά στην δυναμική απεργία!!! Μέτρησα την απόσταση ανάμεσα στο κέντρο και τη δουλειά μου, βεβαιώθηκα ότι εύκολα περπατάς τη δεύτερη και σε καμία περίπτωση την πρώτη, θυμήθηκα και τα κοινόχρηστα και αβίαστα κατέληξα στο συμπέρασμα να πάω στη δουλειά μου το πρωί.

Υπάρχουν μερικά επαγγέλματα που η δύναμη τους βρίσκεται ακριβώς στην άσκηση τους, επαγγέλματα στα οποία τα αποτελέσματα της άσκησής τους σε δεδομένες χρονικές συγκυρίες είναι πολύ ισχυρότερα απ’ ότι η αποχή από αυτά. Με την απεργία στα ΜΜΜ η πορεία και η διαμαρτυρία καθίσταται απλά μια φάρσα, ένα θλιβερό θέαμα, μια άνευρη και χωρίς ουσία παράσταση που όμως απ’ ό,τι φαίνεται έχει γίνει πολλές φορές πρόβα στους συνδικαλιστικούς θώκους. Δεν μπορεί να το καταλαβαίνω εγώ πως εάν ο κόσμος δεν μπορεί να μετακινηθεί, δεν θα συμμετάσχει στις διαμαρτυρίες τις οποίες οι εργατοπατέρες εξήγγειλαν, συνεπέστατοι μαχητές της συνδιαλλαγής, και εκείνοι, τόσο έμπειροι αλήθεια, να μην μπορούν να το συλλάβουν. «Εμείς εξαγγέλλουμε κινητοποιήσεις επειδή είμαστε υποχρεωμένοι προκειμένου να μην ξεφτιλιστούμε και χάσουμε και τη θέση μας, αλλά μην ανησυχείτε, θα τις ακυρώσουμε πλαγίως», μοιάζει να είναι γραμμένο πάνω από το κεφάλι τους. Μετρήστε απλά πόσοι πρόεδροι της ΓΣΕΕ έχουν γίνει απευθείας βουλευτές του ΠΑΣΟΚ μετά τη λήξη της θητείας τους, εάν θέλετε να κάνετε την απευθείας σύνδεση.

Στην ίδια λογική, οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ απεμπολούν τη δύναμή τους να ενημερώσουν επαρκώς τον κόσμο για τις εξελίξεις της διαμαρτυρίας και της τόσο σημαντικής επικαιρότητας. Αν ψηφίστηκε ή όχι το νομοσχέδιο, αν υπάρχουν διαρροές ή όχι, αν πέφτει η κυβέρνηση ή όχι (όπως τόσες μέρες επιμελώς μας έπρηζαν το κεφάλι), αν έχουμε επεισόδια, αν συμμετέχει ο κόσμος ή όχι, θα περιμένουμε μέχρι αύριο να το μάθουμε κι ας δύναται να έχει εκραγεί η χώρα. Η ΕΣΗΕΑ απεργεί και αρνείται να εκτελέσει το «λειτούργημα» της τέτοιες ακριβώς στιγμές που η ενημέρωση είναι το πρώτο πράγμα που χρειάζεται ο κόσμος, δείχνοντας έτσι επί του πρακτέου το ήθος της και γεννώντας και εδώ, ως άμεσο επακόλουθο, υποψίες συναλλαγής. Πολύ κρίμα που τους παίρνει όλους η μπάλα (δεν θα ξεχάσω τον συμπαθέστατο Στραβελάκη να τα χώνει στο Σόμπολο live για τις αποφάσεις της ΕΣΗΕΑ σχετικά με τις απεργίες και το αίτημα αυτές να γίνονται άλλη μέρα από τις λοιπές κινητοποιήσεις και εκείνο το ανθρωπάκι να αλλάζει 10 χρώματα), αλλά ίσως θα έπρεπε να ξανασκεφτούν το ποιους ανέχονται να τους εκπροσωπούν.

Έτσι λοιπόν πήγα ιδροκοπώντας  το πρωί στη δουλεία, έψαχνα στον υπολογιστή να ενημερωθώ για το τι γίνεται στην πορεία αλλά δεν έβρισκα τίποτα και διαβάζοντας παλιότερες ειδήσεις όλο έπεφτε το μάτι μου στην επικαιρότητα του οχετού και της ξεδιαντροπιάς της «Αγρογής», στο θέμα με τον συνδικαλιστή που είχε καταθέσεις 9 εκατομμυρίων ευρώ στο λογαριασμό του και έβριζα θεούς και δαίμονες. Έτσι φαντάζομαι ότι κάνει τελικά πολύς κόσμος και τους γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι, απασχολημένος με τα σοβαρότατα τρέχοντα δικά του προβλήματα και πλήρως απογοητευμένος με τα τεκταινόμενα, μην πιστεύοντας ότι μπορεί να αλλάξει κάτι. Αλλά αυτό δεν είναι λύση. Δεν μπορεί να τους αφήνουμε να παίζουν ακόμα τα δικά τους παιχνίδια συναλλαγής ποντάροντας στον πεσιμισμό του πλήθους, που οι ίδιοι τόσο επιμελώς και εντέχνως έχουν καλλιεργήσει. Δεν έχω καταλήξει στο τι μπορεί τελικά να κάνει ο καθένας από μας, αλλά σίγουρα είναι κάτι που με προβληματίζει όλο και πιο συχνά. Ελπίζω μόνο αυτό να συμβαίνει και στον υπόλοιπο κόσμο. Ας είναι έστω αυτό το κέρδος μας από την κρίση, το αίτημα για μια δημοκρατικότερη κοινωνία, η απαλλαγή από το χρεωκοπημένο παρελθόν, τις πολιτικές, τις νοοτροπίες και τα πρόσωπα που το εξέφρασαν ένα φρένο στην ξετσίπωτη αλητεία της «Αγρογής».

Σχετικά links:

http://tvxs.gr/news/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%85%CE%BD%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4583238

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=180459

http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=50859

http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=50854

http://tsouknida.com/2010/06/12/554-12/

Κάποιος να του τραβήξει το Αυτί!

ΔΕΙΤΕ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ ΤΟ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΒΙΝΤΕΟ

Οφείλω να ομολογήσω πως γέλασα πολύ! Έβλεπα τον Αυτιά να ρωτάει υπομονετικά το βίντεο του Ψωμιάδη το ίδιο πράγμα για τρεις συνεχόμενες μέρες, έβλεπα αυτό το θέατρο του παραλόγου, αυτή τη φρίκη της λογικής και του επαγγελματισμού και γέλαγα υστερικά μέχρι δακρύων… Θεωρώ τον εαυτό μου άτομο με καλπάζουσα φαντασία και ιδιόμορφο χιούμορ γενικά και συνεπικουρούμενος με άφθονο κρασί ή ρακί πολλές φορές έχουμε καταλήξει με την παρέα σε διάφορα ιδιόμορφα σχήματα χιούμορ (κάναμε κάποτε πλάκα ότι θα βλέπαμε την Γκερέκου Υπουργό Τουρισμού…), αλλά αυτό πια…. μας ξεπέρασε όλους! Θερμά συγχαρητήρια στον κ. Αυτιά που εν απόλυτη αγνοία του ξεβράκωσε όλο το σύστημα της μαζικής ενημέρωσης στην Ελλάδα. Δόξα και τιμή στον ήρωα Γιώργο Αυτιά που με πρωτοφανή βλακεία δείχνει μέχρι που είναι διατεθειμένος να φτάσει ένας άνθρωπος για να βγάλει το ψωμάκι του. Διότι αν δεν είναι βλακεία είναι με πλήρη συνείδηση απατεωνιά και ο γλυκούλης Αυτιάς δεν είναι τέτοιος άνθρωπος…

Αφού λοιπόν έσκασα στα γέλια, φυσικό επόμενο, με πόνεσε το στομάχι μου. Μετά τη χαρά η λύπη, μετά την ευφορία ο προβληματισμός, έπεσα κι εγώ σε περισυλλογή μετά την παρωδία. Διότι ο Αυτιάς δεν είναι απλά ένας άσχετος, καθημερινός τύπος. Είναι τηλεοπτικός αστέρας στο χώρο του, αποτελεί αντικείμενο δαπανηρών μεταγραφών στο στίβο της πρωινής ενημέρωσης, είναι υπάλληλος κάποιου που ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές  (αύριο το πρωί έχει κανονικά εκπομπή) και υπηρετεί (και εξυπηρετεί) τον χώρο της ενημέρωσης και της έγκριτης δημοσιογραφίας. Που ακριβώς είναι η κατά τα άλλα μαχητική ΕΣΗΕΑ να κάνει μια απεργία για την απόλυσή του, να την στηρίξει σύσσωμος ο χώρος της ενημέρωσης, αν θέλει να είναι στοιχειωδώς σοβαρός; Δεν το επιτρέπει καμία λογική ένας τέτοιος άνθρωπος να εργάζεται στον τομέα της ενημέρωσης. Αλλά σε τέτοιες δύσκολες εποχές, είναι ακόμα δυσκολότερο να διατηρεί κανείς τη σοβαρότητα και την ψυχραιμία του.

Σπάζοντας κάθε ηθικό φραγμό, ο γλυκούλης, καθημερινός άνθρωπος, Αυτιάς, μας κοροϊδεύει μες στα μούτρα μας με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο. Και ο αναμφίβολα καλοπληρωμένος τηλεοπτικός αστέρας γελάει στο τέλος μ’ εκείνο το ύφος της ύπουλης νυφίτσας που μόλις και μετά βίας θυμίζει ανθρώπινο μορφασμό. Αν αυτός ο τύπος δεν ήταν στην τριτοκοσμική Ελλάδα, θα είχε κοπεί η εκπομπή του την επόμενη στιγμή. Όπως και κάποιον άλλων έγκριτων δημοσιογράφων που πέταξαν κάποτε μπουκάλια στο γήπεδο και λοιπών ντροπών του χώρου. Αλλά στην ελλιπή πολιτισμού και με ξεχειλωμένες ανοχές Ελλάδα ο τύπος αυτός θα συνεχίσει να χαμογελά το πρωί στην οθόνη μας, στην υπηρεσία του τόσο ευαίσθητου τομέα της ενημέρωσης σαν να μην τρέχει τίποτα.

«Έτσι είναι, έτσι είναι, πες κι άλλα», λέει στο τελευταίο βίντεο ο Αυτιάς στον ωρυόμενο, μαγνητοσκοπημένο Ψωμιάδη. Αμ θα σου έλεγα, θέλω να πω εγώ, αλλά νύσταξα και δεν θέλω να βλέπω μακάβριους εφιάλτες με τη γλυκούτσικια φάτσα σου…

Ο παπάς, παπάς κι ο ζευγάς, παπάς κι αυτός!

Παρακολουθώ σήμερα από το πρωί με ειλικρινή έκπληξη το σίριαλ σχετικά με την απόλυση ή μη του κ. Ρουμπάνη και του κ. Στάθη από την Ελευθεροτυπία. Όλα ξεκίνησαν όταν αποφάσισαν να κατέβουν υποψήφιοι με το ΣΥΡΙΖΑ στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές. Η ιδιοκτησία της εφημερίδας εξέφρασε την αντίρρησή της με την απόφασή τους, εκείνοι επέμειναν και καθώς φαίνεται αποφασίστηκε η απόλυσή τους. Τελικά και ύστερα από μακρόχρονες διαβουλεύσεις με τους ίδιους και τους συνδικαλιστές, η απόφαση εκείνη ανακλήθηκε μέχρι νεωτέρας. Λάβρος ο κ. Ρουμπάνης σήμερα το πρωί στην εφημερίδα, προκάλεσε το ειρωνικό σχόλιο της ιδιοκτησίας και η εφημερίδα μετρά τις πληγές της.

Οι απόψεις γύρω από το θέμα διίστανται. Η μια πλευρά κάνει λόγο για εργασιακό μεσαίωνα και καταπάτηση των πολιτικών της δικαιωμάτων. Και αυτό είναι σωστό μέχρις ενός σημείου και στο βαθμό που θα είχε σχέση με τις δηλωθείσες πολιτικές προτιμήσεις και μόνο. Η άλλη πλευρά υποστηρίζει ότι ουσιαστικά υπάρχει ηθικό ασυμβίβαστο μεταξύ των δύο ιδιοτήτων, ότι τίθεται θέμα αντικειμενικότητας και εγκυρότητας με αποτέλεσμα να πλήττεται εκ προοιμίου το κύρος του φύλλου. Είναι θέμα οπτικής και τι θεωρεί ο καθένας σημαντικό. Αυτό που θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε είναι αν εκείνοι, αναλαμβάνοντας μέρος του κόστους της επιλογής τους, πρότειναν οι ίδιοι το ενδεχόμενο να πάρουν άδεια άνευ αποδοχών και να σταματήσουν την άσκηση της επαγγελματικής τους δραστηριότητας ενόσω είναι υποψήφιοι ή μελλοντικοί βουλευτές. Δεν θέλει κανείς ασφαλώς δυο αξιόλογοι άνθρωποι να χάσουν τη δουλειά τους, αλλά είναι αυτή η ίδια που θα επέβαλε κάτι τέτοιο, ως υπεύθυνη στάση. Και δίκαια έναντι των συνυποψηφίων τους εκτός των άλλων, καθώς ο μεταξύ τους αγώνας θα ήταν άνισος με τους μεν να αρθρογραφούν καθημερινά σε εφημερίδα και τον όποιον άλλον όχι.

Πέραν από αυτό το περιστατικό, η αλήθεια είναι ότι ο κλάδος έχει γενικότερα προβλήματα. Οι επιχειρήσεις του έντυπου και ηλεκτρονικού χώρου ενημέρωσης αντιμετωπίζουν αρκετά οικονομικά προβλήματα, με τις πρώτες να πλήττονται περισσότερο λόγω του ολοένα συρρικνούμενου κοινού τους. Πληρώνοντας ακριβά το κόστος της οικονομικής κρίσης λόγω της μεγάλης συμπίεσης των ελαστικών διαφημιστικών δαπανών και των πολλών χρεών που έχουν σωρευμένα στα χαρτοφυλάκιά τους από την κατάρρευση διαφόρων αεριτζήδων του διαφημιστικού χώρου. Και ενώ η ενημέρωση, ως αγαθό, μπορεί να μην είναι ίδιο με τις πατάτες, όπως γλαφυρά μου είχε πει ένας αρχισυνδικαλιστής, οι εργαζόμενοι του χώρου με προεξάρχοντες τους δημοσιογράφους, έχουν έναν περίεργο τρόπο να συνδικαλίζονται και να αντιδρούν.

Οι παλαιότεροι του χώρου, προφυλάσσοντας τα υψηλά κασέ τους, αντιδρούν στην όποια αλλαγή, με τους νεώτερους του χώρου να τους ακολουθούν είτε αφελώς, νομίζοντας ότι έτσι υπερασπίζονται τα συμφέροντα ενός προβληματικού κλάδου, είτε αδυνατώντας να αντιδράσουν μπροστά στην ανασφάλεια του λεγόμενου «μπλοκ» αποδείξεων παροχής υπηρεσιών (χωρίς καν σύμβαση τις περισσότερες φορές) με το οποίο εργάζονται και το μέλλον τους να κρίνεται από ένα ναι ή όχι κάποιου μεγαλοσχήμονος. Την ίδια στιγμή, όταν η «σιδηρά» επιχειρηματίας κα. Αγγελοπούλου αποφάσισε το κλείσιμο του επιχειρηματικά προβληματικού ομίλου του Ελεύθερου Τύπου, ο κλάδος προέβη σε απεργία… συμπαράστασης. Έννοιες ασύμβατες, μια και η απεργία έχει εκ της φύσεώς της αιτήματα και στην προκειμένη περίπτωση δεν υπήρχε αίτημα να του συμπαρασταθείς. Δηλαδή, αν πτώχευε εν μέσω της πρόσφατης κρίσης του κλάδου η Renault, ας πούμε, οι εργαζόμενοι της Peugeot θα έπρεπε να κάνουν απεργία με αίτημα την συμπαράστασή τους; Ακούγεται μόνο σε μένα παράλογο; Αν ήθελαν να συμπαρασταθούν, ας δώριζαν τους μισθούς μιας έστω ημέρας σε ένα τραπεζικό λογαριασμό υπέρ των απολυθέντων. Όταν όμως η τυφλή, χωρίς στόχευση αντίδραση έχει αναχθεί σε αυτοσκοπό, τότε δεν υπάρχει χώρος για τέτοιες σκέψεις.

Το κλείσιμο όμως του συγκροτήματος του Ελεύθερου Τύπου, ειδικά την στιγμή που στην κεφαλή του είχε την τόσο εύρωστη οικονομικά οικογένεια Αγγελόπουλου, απεικονίζει σαφώς το τοπίο στον κλάδο. Τα προβλήματα είναι σοβαρά και υπαρκτά και κάποια στιγμή όλοι θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Από την πλευρά των επιχειρηματιών θα έπρεπε να δοθούν περισσότερες ευκαιρίες σε νέους, φρέσκους και ορεξάτους ανθρώπους του χώρου που δεν θα ζουν με μισθό πείνας και υπό την απειλή της ελαστικότατης σχέσης εργασίας που η μη υπογραφή συμβάσεων επιφυλάσσει. Να επαναπροσδιορίσουν τα προϊόντα τους, τα έντυπά τους και τις εκπομπές τους, καθιστώντας τα πιο ελκυστικά, πιο σύγχρονα και περισσότερο χρήσιμα. Και ναι μεν οι επιχειρηματίες είναι στυγνοί καπιταλιστές που τους ενδιαφέρει μόνο το κέρδος και τα λοιπά σχετικά, αλλά μερίδιο ευθύνης έχουν και οι εργαζόμενοι του κλάδου.

Είναι πολλοί οι συνταξιούχοι που αρνούνται να αποχωρήσουν, απολαμβάνοντας υψηλότατες αμοιβές και μην ανοίγοντας δρόμο στους νεώτερους. Θα μπορούσαν ας πούμε να καταθέσουν τις ταυτότητές τους στην ΕΣΗΕΑ δίνοντας ένα υγιές παράδειγμα για γενικότερες αλλαγές στον κλάδο. Οι διάφοροι συνδικαλιστές θα μπορούσαν να συναινέσουν στην απομάκρυνση των δεκάδων αργόμισθων και άφαντων από τα γραφεία τους συναδέλφων τους που προκαλούν αιμορραγία σε κάθε επιχείρηση, μηδέ των ΜΜΕ εξαιρουμένων. Αφήνοντας κατά μέρους τις μη ορθολογικές, πομπώδεις αντιδράσεις και απειλές στην οποιανδήποτε προσπάθεια εξυγίανσης. Διότι όλοι γνωρίζουν για τον καθένα συνάδελφό τους εάν είναι απλά αργόμισθος ή όχι και οι αντιδράσεις θα έπρεπε να διαχωρίζονται, προκειμένου να μην χάνουν και τη σοβαρότητά τους. Τέλος μου κάνει μεγάλη εντύπωση η μειωμένη σπουδή απέναντι στην αντιμετώπιση του θέματος των συναδέλφων τους με «μπλοκ», καθώς οι αντιδράσεις του συνδικαλισμένου κλάδου συνολικότερα δεν ήταν ποτέ τόσο δυναμικές όσο με τον Ελεύθερο Τύπο, προκαλώντας εύλογα ερωτηματικά σχετικά με το εάν η στάση τους έχει να κάνει με την προάσπιση των συμφερόντων του συνόλου του κλάδου, ή μόνο μιας μερίδας του.

Όμως, σε έναν κλάδο όπου το πτυχίο δεν επιφέρει μισθολογική διαφορά από έναν μη πτυχιούχο, όπου συνυπάρχουν ισότιμα ο κ. Αυγερόπουλος με την κα. Λόη, ο κ. Κούλογλου με την κα. Στεφανίδου, όπου πρόεδρος του συνδικαλιστικού οργάνου είναι ο συμπαθέστατος, αλλά ταυτόχρονα ανεπαρκέστατος κ. Σόμπολος, όπου οι μισθολογικές διαφορές είναι γιγάντιες και συχνά μη αιτιολογημένες με βάση το ποιος βγάζει τη δουλειά, οι προσδοκίες δεν μπορεί να είναι μεγάλες. Όμως, για να αναλογιστούμε πραγματικά το μέγεθος του επερχόμενου προβλήματος, παραθέτω έναν διαδικτυακό σύνδεσμο από Αμερική, η οποία καθώς προηγείται των πραγμάτων, αποτελεί καλό παράδειγμα για μελέτη. Πρόκειται για ένα χρονικό των προβληματικών επιχειρήσεων του χώρου, των απολύσεων, των συρρικνώσεων και των πτωχεύσεων. Ας το αναλογιστούμε απλά.

http://dialect.ca/traditional-publishing-rip/archive