Nathaniel Rateliff & The Night Sweats – Tearing At The Seams (2018)

Nathaniel Rateliff λοιπόν. 41 ετών, προερχόμενος εξ Αμερικής, βέρος Μιζουριανός… Με χαρακτηριστική φωνή, εξαιρετικά ενδιαφέρον ήχο κι έναν δίσκο που τράβηξε την προσοχή μου από την πρώτη στιγμή. Η ιστορία του μπερδεμένη: εκκλησιαστικές επιρροές, ενασχόληση με τη μουσική από πολύ μικρή ηλικία, παράτησε το σχολείο για να κάνει πολλές κι άσχετες μεταξύ τους δουλειές, χωρίς ωστόσο να σταματήσει ποτέ να ασχολείται με το μουσικό γίγνεσθαι, μέσα από πολλά και διάφορα σχήματα, προτού κατασταλάξει στο σχήμα των The Night Sweats. Αυτόνομα, ο Rateliff είχε ήδη κυκλοφορήσει τον πρώτο του δίσκο το 2010, προκαλώντας το ενδιαφέρον σε κοινό και κριτικούς. Με το σύνολο της μπάντας κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους, ομώνυμο, δίσκο το 2015, ενώ ο Tearing At The Seams είναι η δεύτερη δισκογραφική τους δουλειά. Δεν έχω ακούσει προηγούμενες δουλειές του, δυστυχώς, επομένως δεν έχω άποψη για την εξέλιξή τους, όμως η πλέον πρόσφατη πραγματικά με κέρδισε και οδήγησε σε συνεχόμενα replay, κάτι που μου συμβαίνει ολοένα και σπανιότερα.

Nick Waterhouse – Never Twice (2016)

Στον «θαυματουργό» Nick Waterhouse έχω αναφερθεί και στο παρελθόν, όταν και κυκλοφόρησε ο πρώτος του δίσκος Time’s All Gone, αφήνοντας εξαιρετικές εντυπώσεις και κατέκλησε και τους εγχώριους ραδιοφωνικούς σταθμούς, σε ηλικία μόλις 25 χρονών. Στα 30 του πλέον χρόνια ο Waterhouse κυκλοφόρησε τον τρίτο κατά σειρά δίσκο του, Never Twice, για τον οποίον και γίνεται λόγος εδώ. Από την πρώτη κιόλας δουλειά του ο Waterhouse με κέρδισε προσωπικά, κάτι που συνέχισε με το δεύτερο δίσκο του, Holy του 2014, και επιβεβαιώνεται ακόμη μια φορά με την τελευταία του προσπάθεια. Σύμπτωση που επαναλαμβάνεται δεν μπορεί να είναι σύμπτωση.

MONEY – Suicide Songs (2016)

Οι MONEY είναι ένα συγκρότημα σχετικά νέο στη μουσική σκηνή, καθώς ο δίσκος τους με τον απαισιόδοξο τίτλο Suicide Songs είναι μόλις ο δεύτερός τους. Προέρχονται από το Ηνωμένο Βασίλειο και η όλη τους πορεία μέχρι τώρα καλύπτεται από εντόνη δόση μυστηρίου, καθώς συνοδεύεται από συχνές αλλαγές στην ονομασία της μπάντας (μέχρι να καταλήξουν στην τρέχουσα), μυστικές live εμφανίσεις σε μυστηριακά μέρη, προβλήματα με αλκοόλ και κατάθλιψη και άλλα. Παρά ταύτα, ο δίσκος τους (που τυχαία έπεσε στην αντίληψή μου) είναι ένα εξαιρετικό πόνημα, από εκείνα που διαρκώς χτίζουν την εκτίμησή σου με επαναλαμβανόμενες ακροάσεις.

Algiers – The Underside of Power (2017)

Πέρασαν δύο χρόνια από το ομώνυμο ντεμπούτο του σχήματος των Algiers, προτού κυκλοφορήσει η νέα τους δουλειά, The Underside of Power, το καλοκαίρι του 2017. Το 2015 οι Algiers έκαναν ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο, με τον δυνατό και ιδιόμορφο ήχο τους, παθιασμένο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Ευτυχώς κι επιτυχώς, αυτό επαναλαμβάνεται με τον καλύτερο τρόπο και σε αυτόν το δίσκο, αποδεικνύοντας πως οι Algiers δεν είναι μια τυχαία και ουρανοκατέβατη περίπτωση, αλλά μάλλον ήρθαν για να μείνουν. Ο πρώτος δίσκος μου κέντρισε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον με το πολυποίκιλο προφίλ του ήχου τους, την εξαιρετική τους ικανότητα να προκαλούν τον ακροατή χωρίς να εκβιάζουν την προσοχή του και την ευρύτερη αισθητική και πολιτική τους άποψη.

Calexico – The Thread That Keeps Us (2018)

Οι Calexico είναι αναμφίβολα γνωστή ποσότητα, ειδικά στην Ελλάδα όπου αποτελούν εδώ και χρόνια αγαπημένη μπάντα του μουσικόφιλου κοινού. Έτσι, η κυκλοφορία του 15^ου (!!) δίσκου τους στην υπερεικοσαετή καρίερα τους έχει από μόνη της ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, έστω κι αν κάποιος έχει συνηθίσει τον ήχο τους και περιορίζεται στο να περιμένει ακόμα μια συνεπή υλοποίηση από την μπάντα με το ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό ηχόχρωμα. Τουλάχιστον προσωπικά έχω πέσει σ’ αυτήν την παγίδα κάποιες φορές, ειδικά με σχήματα των οποίων την πορεία έχω παρακολουθήσει συστηματικά. Ειδικά για την περίπτωση των Calexico, που μόνοι τους σχεδόν έχουν καθιερώσει και εν πολλοίς οριοθετήσει ένα εντελώς ξεχωριστό μουσικό προφίλ, η αλήθεια είναι πως περίμενα μια κάποια επανάληψη…

Destroyer – Poison Season (2015)

Ήταν μια από εκείνες τις ημέρες… Μέρες που ξεκινάνε στραβά, με νεύρα, πίεση και γενικά με μια αίσθηση ότι ο κόσμος βρίσκεται σε μια ανίερη συμμαχία εναντίον σου, χωρίς να μπορείς ωστόσο να το αιτιολογήσεις συγκεκριμένα. Κρύο, βροχή, καθυστέρηση στο μετρό, πολυκοσμία, όλα τα κακά, ειδικά αν δεν έχεις βοηθήσει τον εαυτό σου με μια στοιχειώδη δόση καφεΐνης. Με το σχετικό ύφος και διάθεση, χαϊδολογούσα το κινητό μου ώστε να βρω κάτι ενδιαφέρον να ακούσω, μήπως και αλλάξει κάπως η διάθεσή μου. Το ένα δε μου έκανε, το άλλο δεν μου κόλλαγε, το τρίτο το είχα ξανακούσει, άγγιζα τα όρια της απελπισίας και της υπομονής μου. Μέσα στη γενική τσαντίλα, το μάτι μου σκάλωσεσε έναν τίτλο που με ενέπνευσε για τη δεδομένη χρονική στιγμή. Destroyer η καλλιτεχνική ονομασία, πόσο ταιριαστό, σκέφτηκα, με την ημέρα! Poison Season ο δίσκος, ήρθε κι έδεσε σε συνδυασμό με την πικρόχολη διάθεσή μου. Ερειστικός τίτλος για σχήμα, σκέφτηκα, αλλά και η ονομασία του δίσκου δεν πάει πίσω. Play λοιπόν και… να καούν όλα!

Barbarisms – Browser (2016)

Δεν έχω την παραμικρή ιδέα πώς πρωτοέπεσαν στην αντίληψή μου οι Barbarisms. Δεν είναι δα και ό,τι γνωστότερο υπάρχει στον κόσμο, σχετικές πληροφορίες σπανίζουν ακόμα και στις άκρως διαδεδομένες και πλήρεις εφαρμογές. Το λέω αυτό διότι δεν ξέρω ποιον να ευχαριστήσω για το ευχάριστο αυτό άκουσμα, την ευχάριστη έκπληξη.  Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το σχήμα των Barbarisms κυκλοφόρησε την πρώτη δισκογραφική δουλειά του το 2014, με τον ομώνυμο τίτλο, ενώ ο δίσκος Browser είναι η δεύτερη μόλις δουλειά τους. Ο ήχος τους, το ύφος τους, η αισθητική τους, οι επιρροές τους, όλα γύρω από το συγκεκριμένο σχήμα φέρνουν σε μια ατμόσφαιρα indie, Americana, rock σκηνής, ενώ προσπαθείς να καταλάβεις ποιες είναι οι βασικές τους επιρροές.

Algiers – Algiers (2015)

Ένα από τα πιο αξιόλογα σχήματα με τα οποία ήρθα σε επαφή το 2016, είναι το συγκρότημα των Algiers. Μολονότι το ντεμπούτο της είχε πραγματοποιηθεί ήδη από το 2015, προσωπικά δεν είχε τύχει να τους ακούσω. Τελικά τους άκουσα ένα πρωί, περπατώντας προς τη δουλειά, καθώς αυτός είναι ο μόνος τρόπος που έχω ανακαλύψει μέχρι σήμερα προκειμένου να αφιερώνω μια ώρα την ημέρα σε άσκηση και μουσική συνάμα. Δεν περισσεύει ο χρόνος… Την εισαγωγή αυτή δεν την έκανα τυχαία, αλλά για να τονίσω το γεγονός πως οι συνθήκες δεν ήταν οι ιδανικές για να ακούσεις σε βάθος ένα δίσκο, με ακουστικά και κλάξον να μη βοηθάνε καθόλου. Παρ’ όλα αυτά, ο δίσκος μου κέντρισε το ενδιαφέρον και τον έβαλα στην άκρη, προκειμένου να τον ακούσω κάποια στιγμή με την ησυχία μου στο στοιχειωδώς καλύτερο σπιτικό περιβάλλον – ηχοσύστημα.

The Last Shadow Puppets – Everything You’ve Come To Expect (2016)

Έχουν περάσει ήδη 8 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου ως σχήμα κι όμως μου φαίνεται σαν χθες όταν άκουσα για πρώτη φορά εκείνη τη δουλειά τους, δίσκο στον οποίο έχω επανέλθει πολλάκις στα χρόνια που πέρασαν. Στη διάρκεια των χρόνων αυτών πολλές φορές αναρωτήθηκα εάν το σχήμα θα κυκλοφορήσει κάποια νέα δουλειά ή αν θα άφηναν το στίγμα τους στο χώρο με έναν και μοναδικό δίσκο – κομψοτέχνημα. Η είδηση της κυκλοφορίας του νέου τους δίσκου λοιπόν, ήταν φυσικό επόμενο να με γεμίσει χαρά και ανυπομονησία να τον ακούσω, έχοντας ήδη υψηλές προσδοκίες.

Michael Kiwanuka – Love & Hate (2016)

Σχετικά με τον ταλαντούχο Michael Kiwanuka είχα γράψει και στο παρελθόν, όταν και ο πρώτος δίσκος του Home Again μού είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον και δημιουργήσει πολλές προσδοκίες. Προσδοκίες που έρχεται να δικαιώσει με το δεύτερο κατά σειρά δίσκο του, Love & Hate, δια του οποίου και γνώρισε κατά κοινή ομολογία και τη μεγαλύτερη αναγνώριση. Ο 29χρονος ερμηνευτής με καταγωγή από την Ουγκάντα, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λονδίνο, ευτύχισε να δει το single του Love & Hate να γίνεται τρομερή ραδιοφωνική επιτυχία – ειδικά στην Ελλάδα άκουγα το κομμάτι σχεδόν παντού.